Еўрапейская прэса пастаянна згадвае ўжо міфалагізіраваных «нелегальных мігрантаў», якімі «незадаволеныя» грамадзяне ЕС. Але гэта не зусім так. Еўрапейцы і нацыяналістычныя партыі хутчэй незадаволеныя мусульманамі і ісламам, а не наогул усімі імігрантамі.

Еўрапейцы супраць мусульман

Я не ведаю, навошта СМІ падымаюць менавіта тэму міграцыі, а не ісламу, бо практычна ўсе нацыянальна-арыентаваныя палітыкі цалкам канкрэтна выступаюць супраць мусульман, так як у насельніцтва яны асацыююцца з тэрарызмам, ісламізмам і нежаданнем асімілявацца ў краіне, якая іх прымае.

Возьмем, да прыкладу, Герта Вильдерса, чыя партыя на апошніх выбарах у Галандыі заняла другое месца.

Ён набыў вядомасць сваімі антыісламісцкімі выказваннямі. Ён таксама падтрымлівае Ізраіль у яго канфлікце з суседзямі. Сам Вільдерс жанаты на венгерцы.

Францужанка Марын Ле Пен выступае за французскі нацыяналізм. Яна супраць нелегальнай іміграцыі, а таксама за ўзмацненне жорсткасці легальнай.

Але, калі прыгледзецца, у 2012 годзе 19 % усіх імігрантаў былі з Марока, Алжыра, Туніса і Турцыі. Не лічачы міграцыю ўнутры ЕС, гэта найбуйнейшая група імігрантаў у Францыі. Так што, жадаючы абмежаваць міграцыю, Ле Пен б’е мацней за ўсё па мусульманскіх краінах, а таксама па афрыканскаму кантыненту — колькасць мігрантаў з Афрыкі ў 2012 годзе склала 30 %.

Яшчэ адзін важны момант — у большасці еўрапейскіх краін поўнае ўтойванне асобы ісламскім адзеннем альбо забаронена, альбо часткова забаронена. Яшчэ адзін прамы выпад супраць ісламу.

Калі казаць пра Цэнтральную і Усходнюю Еўропу, то ўрада, да прыкладу, Польшчы і Венгрыі, кажучы пра іміграцыю, пастаянна паўтараюць пра захаванне «хрысціянскіх каштоўнасцяў» сваіх нацый. Намёк зразумелы.

Еўрапейцы не абавязаны прымаць мусульман

Хоць я і не падзяляю думкі, што прыезджыя з’яўляюцца небяспечнымі для культуры і мясцовага насельніцтва, але я — не ўсе. Перш за ўсё, варта паважаць дэмакратыю. Калі еўрапейцы па нейкіх надуманых прычынах не хочуць прымаць да сябе мусульман, то яны не абавязаны гэтага рабіць.

Калі паглядзець на статыстыку, то мусульмане з’яўляюцца самай буйной меншасцю ў заходнееўрапейскіх краінах. Пасля няверуючых і хрысціян каля 5 % з’яўляюцца мусульманамі ў Нідэрландах. Туркі і мараканцы складаюць 4,7 % у 2018 годзе ад усяго насельніцтва — дзве найбуйнейшыя этнічныя групы пасля саміх галандцаў (77 %). Падобная сітуацыя ў Францыі, дзе алжырцы, мараканцы і тунісцы займаюць другое месца пасля французаў.

Пяць працэнтаў для ўсёй краіны не так ужо і шмат, але не заўсёды прыезджыя раўнамерна размяркоўваюцца па краіне. Як і ўсім, ім патрэбна праца, і яны селяцца там, дзе яе больш за ўсё, а гэта буйныя гарады. Кампактнасць пражывання імігрантаў і іх сем’яў і стварае ўражанне «ісламізацыі».

Можна колькі заўгодна прыводзіць статыстыку і казаць, што мусульмане не з’яўляюцца пагрозай для Еўропы, але не заўсёды можна перамагчы настроі ў грамадстве. Часам іх можна толькі пастарацца накіраваць у менш дэструктыўнае рэчышча.

Перастаць падыгрываць нацыяналістам

Еўрапейцы пачалі выбіраць нацыяналістычна настроеныя партыі, а на Нямеччыне зусім нядаўна наогул прайшоў буйны марш нэанацыстаў. Адна з тэм, якімі спекулююць палітыкі — гэта міграцыя ў Еўропу, асабліва з мусульманскіх краін Афрыкі і Азіі.

Каб перамагчы нацыяналістаў і папулістаў варта перастаць спрашчаць і прызнаць, што ў Еўропы праблема канкрэтна з ісламам і мусульманамі. Нельга вылечыцца ад хваробы, якая называецца «я хворы».

Калі мы ведаем, што еўрапейцы не давяраюць мусульманам, лічаць, што яны тэрарысты і не жадаюць асімілявацца, то варта вырашаць канкрэтна гэтую праблему. То бок, гэта праблема неадэкватнага бачання свету еўрапейцамі («ісламізацыя Еўропы», «яны ўсе тэрарысты» і т. п.), а не праблема міграцыі як такой.

Далей: калі еўрапейцы не хочуць бачыць мусульман у сваіх краінах, то і не варта заахвочваць іміграцыю з тых краін. Камусьці гэта падасца расізмам, але міграцыйная палітыка сучасных еўрапейскіх краін мае кучу падобных прыкладаў. Некаторыя з іх:

• Швецыя. Для жыхароў Даніі, Фінляндыі, Ісландыі і Нарвегіі ёсць спрошчаная працэдура атрымання шведскага грамадзянства. Іншымі словамі, шведы прызнаюць, што іх суседзі хутчэй і лягчэй інтэгруюцца ў іх краіну, чым іншыя імігранты.
• Германія. Падвойнае грамадзянства ў Германіі забаронена, але дазволена для грамадзян ЕС. Гэта значыць француз захавае сваё грамадзянства пры атрыманні нямецкага, але не амерыканец.
• Іспанія. Калі вы грамадзянін Ібера-Амерыкі (Цэнтральная і Лацінская Амерыка), Партугаліі, Андоры, Філіпін і Экватарыяльнай Гвінеі, то вам трэба пражыць усяго два гады ў краіне, каб вы мелі права падаваць на пашпарт. Для ўсіх астатніх — дзесяць гадоў.

Пазітыўная дыскрымінацыя?

Іміграцыя — гэта заўсёды цяжка, але легальная іміграцыя чамусьці занадта складаная. Хто, да прыкладу, акрамя грамадзян ЕС можа не адмаўляцца ад свайго роднага пашпарту пры падачы на нямецкае грамадзянства? Уцекачы. Гэта таксама практыкуецца ў іншых еўрапейскіх краінах.

Колькі гадоў трэба чакаць уцекачам, каб яны маглі падаць на іспанскае грамадзянства? Пяць гадоў, замест дзесяці для ўсіх астатніх. Гэта значыць бежанец з Самалі можа атрымаць грамадзянства Іспаніі за пяць гадоў, у той час як француз павінен пражыць у краіне мінімум дзесяць гадоў. Ці сумленна гэта?

Цяперашняя міграцыйная палітыка выбудаваная такім чынам, што нелегальныя мігранты або мігранты з мусульманскіх краін маюць больш пераваг, чым легальныя мігранты з іншых краін.

Добрая ілюстрацыя гэтага: грамадзяне большасці мусульманскіх краін не могуць адмаўляцца ад свайго грамадзянства, бо гэта не прадугледжана законам іх краіны альбо гэта надзвычай складаная працэдура.

Таму, да прыкладу, грамадзяне Афганістана, Сірыі, Лівана, Эрытрэі, Ірана, Нігерыі, Марока, Алжыра і Туніса могуць цалкам легальна пакідаць свой родны пашпарт пры падачы заявы на грамадзянства Аўстрыі. Усім астатнім — калі ласка, адмаўляйцеся ад свайго грамадзянства. Марнуйце час і грошы, так як Аўстрыя забараняе падвойнае грамадзянства.

Выходзіць, што такія законы, як забарона двайнога грамадзянства, больш прывабныя для людзей з бедных краін. Навошта французу або канадцу адмаўляцца ад свайго пашпарта і станавіцца грамадзянінам Аўстрыі? Пры гэтым матывацыя ў жыхара Эрытрэі нашмат вышэй, асабліва ўлічваючы, што ён нічога не губляе.

Калі мы вернемся да Іспаніі, то, атрымліваецца, грамадзянін Экватарыяльнай Гвінеі атрымае іспанскі пашпарт за два гады і захавае сваё грамадзянства. Бежанец з Самалі атрымае іспанскае грамадзянства за пяць гадоў і таксама захавае сваё роднае грамадзянства. Француз зможа падаць на іспанскае грамадзянства праз дзесяць і гадоў і будзе вымушаны адмовіцца ад свайго французскага грамадзянства. Вось такі закон.

Спрасціць і ўскладніць міграцыю

Калі еўрапейцы не хочуць мусульман, то ёсць выйсце. Побач з Еўропай ёсць вялікая крыніца хрысціянскай цывілізацыі — Беларусь, Расія і Украіна. Усе краіны маюць эканамічныя цяжкасці, але з’яўляюцца, у агульным і цэлым, мірнымі этнасамі з падобнай культурай і мовай.

Зараз усе яны павінны праходзіць абсалютна такі ж шлях, як і прыезджыя з Афрыкі і Азіі, хоць усе тры краіны мяжуюць з Еўрасаюзам. І гэта пры тым, што ў еўрапейскіх краінах ужо ёсць іміграцыйныя законы, якія вылучаюць рэгіёны з падобным менталітэтам ці культурай.

Еўрапейцам патрэбен прыток новых людзей, так як карэннае насельніцтва па эканамічных прычынах не жадае заводзіць вялікія сем’і. Пры гэтым еўрапейцы не хочуць мусульман. Усе апошнія палітычныя шокі ясна гэта сігналізуюць.

Мне здаецца, будзе мудра прыслухацца да насельніцтва і зрабіць некалькі прыступак іміграцыі для людзей з розных рэгіёнаў. Гэта можа быць непаліткарэктна, можа гэта расізм, але я не разумею, чаму трэба рабіць больш жорсткай міграцыю для ўсіх, калі эўрапейцы маюць прэтэнзію да канкрэтнай групы прыезджых.

Мне таксама не зразумела, чаму беларус у Германіі павінен выконваць усе тыя ж патрабаванні па міграцыі, што і жыхар Афрыкі. Ці ўвогуле не мець магчымасці іміграваць, так як мусульмане раптам сталі сінонімам імігрантаў, і ўсё еўрапейскае грамадства запярэчыла міграцыі наогул.

Вынік

Еўрапейцы не хочуць мусульман і ісламу. Трэба час і рэформы, каб згладзіць гэты культурны канфлікт у Заходняй Еўропе. Трэба паважаць дэмакратычны выбар людзей і прыслухоўвацца да іх — рост нацыяналістычна настроеных партый і палітыкаў гэта наглядна паказвае.

Каб супакоіць еўрапейцаў і ўціхамірыць нацыяналістаў трэба скараціць іміграцыйны струмень з мусульманскіх краін. Гэта абсалютна рэальна зрабіць, а кампенсаваць гэтыя міграцыйныя страты цалкам рэальна з суседніх з Еўропай краін, якія падобныя еўрапейцам па культуры і каштоўнасцям, а таксама выдатна асімілююцца.